Południowe, niskie niebo… Mój obiekt westchnień od początku przygody z astrofotografią… Niestety w naszym jakże cudnym kraju, najpiękniejsze letnie mgławice wiszą niziutko nad południowym horyzontem i pojawiają się w trakcie najkrótszych nocy w roku. Dodajcie do tego kapryśną pogodę i już jest pełnia problemów 😉
W tym roku postanowiłem drastycznie rozwiązać problem (nie, niestety jeszcze się nie przeprowadzam do ciepłych krajów)! Znalazłem takie małe “cóś” które pomoże mi w zrobieniu jak najlepszego zdjęcia w zaświetlonym niebie. Rozwiązanie na dziś to magiczne szkiełko o nazwie IDAS LPS-D1 czyli filtr zwalczający tzw light pollution 🙂
Filtr przyleciał aż zza Wielkiej Wody wiec musiałem go mocno przepraszać przed pierwszą sesją, że trafił właśnie do Polski i to z prezydenta pod prezesa, znaczy z deszczu pod rynnę 😛
Tak w wielkim skrócie co on robi? Otóż niweluje zanieczyszczenie sztucznym światłem. Jak zapewne wiecie najlepsze zdjęcia gwiazd robi się pod jak najciemniejszym niebem, niestety coraz trudniej o takie miejsca… W okolicach dużych miast znalezienie dobrego, ciemnego miejsca jest prawie niemożliwe. Nawet w naszej, leśnej miejscówce południe i północ zaczynają być coraz bardziej pomarańczowe :-/ A co dopiero niziutkie obiekty? Po prostu toną w pomarańczowej łunie…
Właśnie dlatego wymyśliłem sobie zakup tego cudownego filtra. Obecnie jest to jeden z najlepszych (jeśli nie najlepszy) filtr tego typu w sprzedaży. Jego powłoki odcinają bardzo dokładnie tylko pasma światła których nie chce się widzieć na zdjęciu i co bardzo ważne, nie zaburza kolorystyki zdjęcia.
Ostatnie trzy tygodnie przeleżał czekając na pogodę ale w końcu nadeszła jego wielka chwila! Tym razem sesja testowa odbywała się w towarzystwie damsko-męsko-psim (Tak, udało się, Monika i Yuki pojechali ze mną i Dominikiem 😀 ) na polanie w Lisowie. Na celowniku znalazły się dwie bohaterki południowego nieba:
- Mgławica M8 – Laguna
- Mgławica M20 – Trójlistna Koniczyna (albo Trifid)
Już po pierwszej surowej klatce wiedziałem, że filtr to był strzał w 10 – ani śladu pomarańczowej łuny! Mgławice były pięknie widoczne już po 180s naświetlania! Po takim wstępie wystarczyło zaprogramować sesję 50-ciu klatek i zacząć wspólne obserwacje lornetkowe i pogaduchy 😉 Sesja poszła wspaniale, nawet komary zrezygnowały z polowania na nas. Już około drugiej na ranem na północnym wschodzie zaczęły pojawiać się pierwsze przebłyski dnia więc pozostało się spakować i wrócić do domu obserwując przez całą drogę piękny wschód Księżyca i Wenus o brzasku.
A teraz najważniejsze, co wyszło z całej tej zabawy? O takie miłe kolory nieba:
Marzenie się spełniło i koniczynka w lagunie została przyłapana!
To samo zdjęcie z opisem:
Zdjęcie cyknięte kamerą QHY168C i obiektywem Tair 3s 300mm na montażu HEQ5Pro.
I jeszcze trochę wiadomości o mgławicach z Wikipedii:
Mgławica Laguna (również Messier 8, M8, NGC 6533) – mgławica dyfuzyjna (również obszar H II) znajdująca się w konstelacji Strzelca w odległości około 4100 lat świetlnych. Jest to jeden z najjaśniejszych rejonów gwiazdotwórczych na niebie.
Odkrył ją Giovanni Batista Hodierna przed 1654 rokiem. 23 maja 1764 roku Charles Messier dodał ją do swego katalogu. W New General Catalogue Johna Dreyera mgławica została skatalogowana jako NGC 6533, ponadto dwie jej najjaśniejsze części skatalogowane przez Williama Herschela otrzymały oznaczenia NGC 6523 i NGC 6526, zaś powiązana z mgławicą gromada otwarta – NGC 6530.
Mgławica Laguna znajduje się około 4100 lat świetlnych od Ziemi i ma średnicę w przybliżeniu 10 parseków (33 lat świetlnych). Na niebie widzimy ją jako „plamkę” o jasności 5,8m i rozmiarach kątowych 90×40′. Gromada młodych gorących gwiazd we wnętrzu obłoku ogrzewa i jonizuje pobliski gaz. Mgławica jest podświetlona od wewnątrz światłem nowo powstałych gwiazd, jest to jeden z najpiękniejszych obiektów na niebie widzialnych z półkuli północnej. Ze średnicą na niebie większą niż dwa Księżyce w pełni, jest na tyle duża i jasna, że jest widoczna nieuzbrojonym okiem. Obszar ten zawiera gromady młodych gwiazd, charakterystyczne ciemne globule Boka oraz rejony bardzo żywiołowego tworzenia gwiazd. Można tam dostrzec wiele przykładów struktur o kształcie skręconej liny, uważanych za powstałe w wyniku zderzenia gorących wiatrów gwiazdowych z zimniejszym obłokiem pyłowym. Jest rozświetlana energią kilku gorących gwiazd, w tym 9 Sagittarii niebieski nadolbrzym o jasności 6m oraz Herschel 36 o jasności 9m. W tym obszarze znajduje się również Mgławica Klepsydra. Gromada otwarta NGC 6530 zawiera od 50 do 100 gwiazd w wieku jedynie kilku milionów lat.
Oglądana nieuzbrojonym okiem sprawia wrażenie mlecznobiałej, ale na fotografiach o długim czasie naświetlania widać jej delikatny różowy kolor (ludzkie oko zazwyczaj ma problemy z dostrzeganiem kolorów przy słabym oświetleniu).
Mgławica Trójlistna Koniczyna (znana również jako Messier 20, M20 lub NGC 6514) – mgławica emisyjna (również obszar H II) powiązana z gromadą otwartą, znajdująca się w gwiazdozbiorze Strzelca. Została odkryta 5 czerwca 1764 roku przez Charlesa Messiera.
Odległość M20 do Ziemi nie jest dokładnie znana, szacuje się ją na od 2,2 do 9 tysięcy lat świetlnych. Na niebie zajmuje obszar o średnicy 28 minut łukowych. Jej jasność to około 9m.
Mgławica ta jest obszarem gwiazdotwórczym. Powiązana z nią gromada otwarta nosi oznaczenie C 1759-230 lub OCl 23. Mgławica jest jonizowana przez gwiazdę wielokrotną HD 164492.
Jedna z najbardziej fotogenicznych mgławic na naszym niebie. Pasmo mgły o średnicy równej połowie średnicy Księżyca, pocięte na trzy części, które powodują jej wyjątkowy wygląd.
Niebawem napiszę coś o nowej zabawce która właśnie przyjechała czyli filtrze OIII 😉
Do następnej sesji!
